درانعقاد نذر باید صیغة مخصوص نذر که یا عربی میشه خواند  یعنی لله علی کذا خوانده بشه یا فارسی برای نذر کردن می توان چنین نیت کرد:

برای خدا بر عهده من باشد این جمله برای خدا بر عهده من است یا برای خدا بر من است برای واجب شدن نذر لازمه   اگر بیمارم شفا یافت یا فرزندم درکنکور قبول شد فلان مقدار پول برای امام حسین (ع) یا حضرت اْبوالفضل و در راه شادی روح آن ها به فقراء بدهم و یا برای اقامهْ مجلس روضه او بدهم. این درواقع یک نوع توسل به ائمه (ع) ومردان صالح وپاک الهی است. گفتنی است که برای توسل به ائمه(ع) و رفع مشکلات و بر آورده شدن حاجات دعاها و ذکرها دستورهای فراوانی وجود دارد.توسل به اسباب وواسطه میان خلق وخالق،اشکالی ندارد.

نذر کردن نیز یکی از این راه هاست در این صورت اگر این حاجات برآورده شد،بر انسان واجب می گردد چیزی را که بر عهده گرفته است ادا نماید . البته لازم نیست چیزی که نذر می کند حتماً پول و یا مخارج باشد بلکه می توانند نذر صلوات و یا نذر زیارت کنند ،یعنی نذر کنند که در صورت بر آورده شدن حاجات،به زیارت فلان امام بروند و یا مثلاٌ 1000صلوات به روح فلان امام(ع) هدیه کنند .

البته از نظر شرعی نذر وقتی واجب العمل است که یا به صورت صیغه عربی خوانده شود و یا به صیغه فارسی که در بردارندهْ این مضمون باشد: برای خدا بر عهده و ذمه من باشد اگر فلان حاجت و خواسته من برآورده شد،فلان کار را انجام می دهم ولی اگر تنها از ذهن و قلب گذشته و خطور کرده باشد و صیغه نذر به صورت شرعی که گفته شد خوانده نشود،این نذر وجوب عمل ندارد البته عمل به آن بی اشکال است. بهتر است انسان برای رسیدن به خواسته هایش از همه راه ها استفاده کند. مثلاٌ از راه توسل به ائمه(ع) و عرضه داشتن حاجات به آنها و یا صلوات هدیه دادن به روح پاک آنها و یا شرکت در مجالس سوگواری و یا میلاد اْئمه(ع) نیز به خواسته های شرعی خود رسید. نکتهْ مهم قابل ذکر این است که باید در ارتباط با اولیای الهی امور ارزشمندی مانند معرفت و شناخت آن ها و سنخیت پیدا کردن با آن ها و آشنایی با جایگاه و مقامات و رهنمودهای آنها را که سرمایه سعادت دنیا و آخرت ما است را در وهله اول مورد توجه قرار دهیم و تنها امامان خود را برای برآورده شدن خواسته هایمان نخواهیم هر چند خود دستور داده اند که نیازهای خود را بر آنها عرضه بداریم و از آنها کمک بخواهیم ولی این نباید تنها دلیل برای ایجاد ارتباط ما با آنها باشد.

بنا براین، نذر در حقیقت پیمانی است با خداوند (تفسیر انوار درخشان، ج1 ، ص 353) تا در نتیجه انجام عمل نیکی که آدمی بر خویش واجب می نماید، حق تعالی حاجت او را برآورد.

وباتوجه به تعریف نذر؛ نذر را می توان نوعی عبادت، دعا و درخواست از خداوند دانست که اتفاقا دارای تأثیر فراوان است و با هدف قرب الهی انجام می شود. به لحاظ شرعی، وفا نمودن به نذر چنانچه مشروع و مستحسن باشد و ضوابط شرعی آن مراعات شود، واجب است، زیرا که مشمول آیه «اوفوا بالعقود» که متضمن حکم وجوب وفاء به هر پیمانی است، می گردد.