گسی که تاب تحمل تشنگی را نداره در ماه مبارک چه وظیفه ای دارد ؟
آیت الله خامنه ای : انسان نمی‌تواند بخاطر ضعف و تشنگى، روزه را بخورد ولی اگر ضعف و تشنگى او به اندازه‌‌ای است که معمولاً نمی‌شود آن را تحمل کرد، در این صورت هر وقت به حرج افتادند مى‌توانند افطار نمایند ولى تا در حرج واقع نشده‌اند، نباید روزه را باطل کنند.
آیت الله مکارم شیرازی : اگر روزه دار به اندازه اى تشنه شود که طاقت تحمّل آن را ندارد و یا ترس بیمارى و تلف داشته باشد، مى تواند به اندازه ضرورت آب بنوشد، ولى روزه او باطل مى شود و اگر ماه رمضان باشد باید بقیّه روز را امساک کند.
آیت الله سیستانی : ضعف به تنهایى مجوز روزه خوارى نیست هرچند شدید باشد ، مگر این که موجب مشقت (سختی زیاد) باشد که در این صورت خوردن یا آشامیدن به مقدار ضرورت جایز است و باید بعد از آن قضا نماید.
وهمچنین اگر ضعف موجب عجز (ناتوانی) از کار لازم براى کسب روزى باشد با فرض این که توانایی انجام کار دیگرى را نداشته باشد ، و نیز اگر کارگر به دلیل تشنگى شدید نتواند روزه را ادامه دهد ، در این دو صورت به احتیاط واجب باید در خوردن وآشامیدن به مقدار ضرورت اکتفا کند واز زائد بر آن اجتناب نماید ، و باید بعد از آن قضا نماید.
مسأله 1727-اگر انسان مرضی دارد که زیاد تشنه می شود و نمی تواند تشنگی را تحمّل کند یا برای او مشقّت دارد، روزه بر او واجب نیست1، ولی در صورت دوم2 باید برای هر روز یک مد گندم یا جوومانند اینها به فقیر بدهد3،واحتیاط واجب4 آن است که بیشترازمقداری که ناچاراست آب نیاشامد و چنانچه بعد بتواند روزه بگیرد،بنابراحتیاط واجب بایدروزه هایی را که نگرفته قضا نماید.5
1- بهجت: ولی اگر تا رمضان بعد بتواند روزه بگیرد واجب است قضای آن را بگیرد و در صورت عدم توانایی واجب است برای هر روز یک مد طعام از گندم و جو و مانند اینها صدقه بدهد.
سیستانی: ولی درصورت دوم باید برای هر روز یک مد طعام به فقیر بدهد و چنانچه بعد بتواند روزه بگیرد واجب نیست قضا نماید.
وحید: ولى در صورت دوم باید براى هر روز یک مُد طعام به فقیر بدهد ، و احتیاط مستحبّ این است که بیشتر از مقدارى که ناچار است آب نیاشامد ، و چنانچه بعد از ماه رمضان بتواند روزه بگیرد ، روزه هایى را که نگرفته قضا ندارد.
سبحانی: ولی در صورت دوم باید برای هر روز یک مد آرد گندم به فقیر بدهد و بهتر آن است که بیشتر از مقداری که ناچار است آب نیاشامد ، و چنانچه بعد بتواند در روزهای کوتاه و هوای ملایم روزه بگیرد بنابراحتیاط روزه هایی را که نگرفته قضا نماید.
2- گلپایگانی، صافی: و بلکه در صورت اول هم بنابراحتیاط لازم...
[عبارت « درصورت دوم » در رساله آیت الله فاضل نیست]
3- خوئی، تبریزی، فاضل: باید برای هر روز یک مد طعام به فقیر بدهد...
زنجانی: در صورت دوم باید برای هر روز یک مد طعام به فقیر بدهد و احتیاط مستحب آن است که در طول روز بیشتر از مقداری که ناچار است آب نیاشامد و چنانچه تا ماه رمضان سال بعد عذرش برطرف شود باید روزه هایی را که نگرفته قضا نماید.
4- خوئی، گلپایگانی، تبریزی، فاضل، صافی: احتیاط مستحب...
5- خوئی، تبریزی: بنابراحتیاط باید روزه هایی را که نگرفته قضا نماید...
اراکی، زنجانی،گلپایگانی، فاضل، صافی: احتیاط مستحب ...
نوری: بنابراحتیاط مستحب باید روزه هایی را که نگرفته قضا نماید...
مظاهری: رجوع کنید به ذیل مسأله 1725.
*****
مکارم: مسأله- روزه بر کسانی که مبتلا به بیماری استسقاء هستند، یعنی زیاد تشنه می شوند و توانایی روزه گرفتن را ندارند و یا برای آنها بسیار مشکل است، واجب نیست ولی باید برای هر روز یک مد طعام که در مسأله قبل به آن اشاره شد کفّاره بدهند و بهتر است که پیش از مقدار ضرورت آب نیاشامد و اگر بعداً بتواند قضا کنند احتیاط واجب قضا کردن است.
http://talabehpasokhgoo.parsiblog.com/
